της Μάγδας Αργυροπούλου
Ως «έγκλειστη» εκπαιδευτικός από την Καθαρά Δευτέρα και μετά ( στην Ηλεία έκλεισαν νωρίτερα τα σχολεία λόγω κρουσμάτων) αισθάνομαι την ανάγκη να πω τον πόνο μου για να μην «σκάσω». Έχω που έχω σκάσει εδώ μέσα, ας μοιραστώ και κάποιες σκέψεις μου μπας και ξαλαφρώσω. Δεν θέλω να κουράσω και θα είναι ανάλογο το ύφος της γραφής.
Καταρχήν δεν πρόλαβαν να κλείσουν τα σχολεία και άρχισαν τα σχόλια «καλά σας έκατσε πάλι». Αναμενόμενο, εγώ προσωπικά το περίμενα. Και φτάνουμε στην εξ αποστάσεως εκπαίδευση.
Ναι, έπρεπε να μεριμνήσει το υπουργείο, από τη στιγμή που έπρεπε να εφαρμοστεί το « Μένουμε Σπίτι» και άλλωστε ούτε εμείς οι εκπαιδευτικοί θέλαμε να μένουμε άπραγοι αλλά ούτε και οι μαθητές μας έπρεπε να αφεθούν να ξημεροβραδιάζονται στα social media και στα ηλεκτρονικά παιχνίδια.
Στην καθημερινότητά μας μπήκε λοιπόν το Πανελλήνιου Σχολικό Δίκτυο και τα προβλήματά του μια και δεν μπορούσε να ανταποκριθεί στον μεγάλο αριθμό των νέων εγγραφών και στη δημιουργία των ηλεκτρονικών μαθημάτων. Ταλαιπωρηθήκαμε πολύ , η αλήθεια είναι , αλλά ευτυχώς έγινε η απαραίτητη αναβάθμιση και μας «σηκώνει» πια.
Το Δίκτυο είναι πλέον στιβαρό και τα στατιστικά εξαιρετικά! Χιλιάδες εγγραφές μαθητών και εκπαιδευτικών, λέει το Υπουργείο, άρα άκρως επιτυχημένη η εξ αποστάσεως εκπαίδευση, που φυσικά και δεν μπορεί να υποκαταστήσει την φυσική τάξη, αλλά το κερδίσαμε το στοίχημα!
Ναι, έπρεπε να καταστρώσει φιλόδοξο σχέδιο το Υπουργείο αλλά μπορείς να μην μιλήσεις για την αχίλλειο πτέρνα του εγχειρήματος όταν δεν εξασφαλίζεται το δημόσιο αγαθό της εκπαίδευσης για όλους τους μαθητές λόγω μη πρόσβασης όλων των παιδιών στο διαδίκτυο και της έλλειψης εξοπλισμού; Γιατί δεν είμαστε Φινλανδία, όπου ξέρω, από ένα ταξίδι Erasmus του σχολείου μας, οι γονείς δεν χρειάζεται να πάνε καν στο σχολείο να ενημερωθούν είτε για την επίδοση, τη συμπεριφορά ή τις απουσίες των παιδιών τους, αλλά με τον κωδικό τους εισέρχονται σε ειδική πλατφόρμα και έχουν πρόσβαση σε όλες τις πληροφορίες που χρειάζονται. Ο μαθητής εκεί ανά πάσα στιγμή έχει πρόσβαση στο μάθημα της ημέρας που έχει χάσει και για να μην πολυλογούμε για το φινλανδικό μοντέλο, εκεί την εξ αποστάσεως την παίζουνε στα δάχτυλα. Εμείς πάντως προτιμάμε την δια ζώσης επικοινωνία με τους γονείς .
Όταν όμως τονίσαμε ότι όλο αυτό το πόνημα, επειδή ακριβώς δεν μπορεί να συμπεριλάβει όλους τους μαθητές, είναι μη συνταγματικό (αντίκειται στη θεμελιώδη αρχή του Συντάγματος για τη δωρεάν παροχή εκπαίδευσης σε όλους ανεξαιρέτως τους μαθητές), έσπευσαν κάποιοι να πουν ότι αυτά όχι μόνο είναι συνδικαλιστικές και εκ του πονηρού δηλώσεις αλλά και πολύ κακώς που δεν προχωράμε και σε παρακάτω ύλη. Γιατί να μένουν πίσω τα παιδιά; "Καλά δεν έχετε καθόλου φιλότιμο, εσείς οι εκπαιδευτικοί; Στα ιδιωτικά γιατί γίνεται;" (Μήπως εκεί δεν αντιμετωπίζονται τα προαναφερθέντα προβλήματα;) Α, να μην ξεχάσω ότι πολύ αγαθές οι προθέσεις του υπουργείου για την παροχή tablet στους μαθητές αλλά too good to be true!
Μιλάμε λοιπόν για ευημερία αριθμών. Ευημερεί όμως η εκπαίδευση αυτού του τύπου; Συμμετέχουν οι μαθητές στην διαδικασία; Θα μιλήσω για την δική μου ασύγχρονη ηλεκτρονική τάξη. Δεν θα κουράσω με νούμερα, θα αφήσω άλλους να το κάνουν που θέλουν να κερδίζουν τη μάχη των εντυπώσεων. Σύμφωνα με την εμπειρία μου μέχρι τώρα δεν συμμετέχουν τα παιδιά κι ας έχουν τον τρόπο και τα μέσα. Ούτε καν σε εργασίες διαδραστικού τύπου που είναι πιο ευχάριστες. Κάποιες φωτεινές εξαιρέσεις και μέχρι εκεί. Όσο για την σύγχρονη εξ αποστάσεως εκπαίδευση, ακούω ότι και εκεί η συμμετοχή των παιδιών δεν αγγίζει το επιθυμητό. Δεν έχω προσωπική εμπειρία και δεν θα μπορούσα να υποστηρίξω αυτόν τον τρόπο από την άποψη ότι δεν θα είχα τον απόλυτο έλεγχο, ποιος παρακολουθεί και αν με κατάλαβε και επίσης θα αναλωνόμουν στην αγωνία αν με βλέπουν και αν με ακούνε. Και άλλωστε τίθενται και θέματα προσωπικών δεδομένων όπως είναι το πρόσωπο, ο λόγος και η φωνή τόσο εκπαιδευτικών και μαθητών. Δεν διασφαλίζεται τίποτα μια και λήψη φωτογραφιών μπορεί να γίνει αλλά και βιντεοσκόπηση.
΄Ισως το μεγαλύτερο όφελος της εξ αποστάσεως είναι τα μηνύματα που ανταλλάσσουμε με τα παιδιά με αφορμή απορίες για τις εργασίες τους. Μου έγραψε ένα πειραχτήρι, μαθητής της Γ΄Γυμνασίου : « Μας λείπετε κυρία , δεν ξέρετε τι ψυχολογική απώλεια είναι αυτή, δεν έχουμε κανέναν να πειράξουμε, πόσο να αντέξει και αυτή η μάνα μας»! Έτσι είναι, δεν υπάρχει υποκατάστατο αυτής της επικοινωνίας όταν διασταυρώνονται τα μάτια και μαζί και οι ψυχές ,αλλά ας όψεται ο ιός και το lockdown! Εύχομαι γρήγορη αντάμωση παιδιά μου και να πάρουμε πίσω ό,τι στερούμαστε όσο πιο σύντομα γίνεται!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου