Μιλώντας για το προσφυγικό

του Χρήστου Μπελόκα

Δεν το κρύβω ότι αρκετές φορές αποφεύγω να το σκέφτομαι, ότι με αγχώνει. Άνθρωποι προερχόμενοι από πόλεμο και φτώχεια στα σύνορα, ντόπιοι ακροδεξιοί να «φυλάνε» τα σύνορα με την συνδρομή και Ευρωπαίων ομοϊδεατών τους και την ανοχή της κυβέρνησης. Πολιτικά παιχνίδια της Τουρκίας και υποκλίσεις της Ελλάδας στην Ευρώπη. Μας λένε ότι είμαστε η «ασπίδα» της Ε.Ε και εμείς το δεχόμαστε. Για να δείξουμε μάλλον ότι είμαστε καλά παιδιά, άρα δεν θα μας αφήσουν χωρίς δανεικά.

Δεχόμαστε να κάνουμε το μαντρόσκυλο της Ευρώπης και να μαντρώνουμε ανθρώπους. Το ξέρω δεν είναι εύκολη κατάσταση, είναι εκατομμύρια πρόσφυγες που ζουν στην Τουρκία και όλοι σχεδόν θέλουν να πάνε στην Ευρώπη, και άρα να περάσουν από την Ελλάδα. Επίσης είναι πολύ δύσκολο για την Ελλάδα να το αναλάβει μόνη της όλο αυτό. Όμως είναι μεταναστευτική πολιτική να καθυστερείς την διαδικασία απόδοσης ασύλου; Να στοιβάζεις τους ανθρώπους σε αφιλόξενες εγκαταστάσεις; (Σε αυτό είναι μεγάλη και η ευθύνη των προηγούμενων). Να χρησιμοποιείς ακροδεξιούς πολιτοφύλακες; Να στέλνεις τα ΜΑΤ στα νησιά; Ήταν ωραίο που ο κόσμος στα νησιά ήταν κατά των ΜΑΤ, δεν ήταν ωραίο, όμως, που ήταν και κατά των προσφύγων. Όχι στα ΜΑΤ, ναι στους πρόσφυγες, να καταργηθεί το Δουβλίνο ΙΙ και να ζητήσουν άσυλο στην ευρωπαϊκή χώρα που επιθυμούν, θα μου άρεσε να ακουγόταν. Η διαιώνιση του προβλήματος κούρασε τους μετριοπαθείς και πλήθυνε τις ακραίες φωνές. Φανταστείτε ποια θα ήταν η στάση του μέσου Έλληνα αν οι πρόσφυγες ήταν αυτοί που είχαν μεταδώσει τον κορονοϊό και όχι ταξιδιώτες από την Ιταλία και τους Αγίους Τόπους! Τον συμπατριώτη χριστιανό τον συγχωρούμε, τον μωαμεθανό πρόσφυγα με τίποτα.

Εδώ και αρκετό καιρό δεν θέλω ούτε ειδήσεις να μαθαίνω. Τα βασικά νέα τα ακούω από την «Ελληνοφρένεια», από αυτά που κυκλοφορούν από στόμα σε στόμα και από μερικές ολιγόλεπτες αναζητήσεις πληροφοριών στο διαδίκτυο. Νομίζω ότι δεν αντέχω να ακούω για δυσκολίες, ταλαιπωρία, θάνατο. Ακόμα και στο σχολείο, δεν είχα το κουράγιο να υπερασπιστώ τους πρόσφυγες, ένοιωθα ότι δεν είχα αρκετά επιχειρήματα. Όταν όμως έγινε κουβέντα σε μια τάξη, είπα δυο-τρία πράγματα και ελπίζω να παρουσίασα και την άλλη οπτική. Μάλλον αυτό που χρειάζεται είναι ψυχραιμία και δυο πηγαίες κουβέντες. Από κει και πέρα ας κάνει ο καθένας ό,τι νομίζει. Μου πέφτει πολύ βαριά ευθύνη να οφείλω να αλλάξω τη γνώμη του άλλου. Τα τελευταία χρόνια μου αρκεί να τον επηρεάσω, να τον προβληματίσω ή έστω και να του δώσω μερικές πληροφορίες που δεν ξέρει. Διάβασα μια μικρή συνέντευξη του Γιάννη Αγγελάκα στις 10/3 στην οποία έλεγε ότι ντρέπεται ως καλλιτέχνης – πνευματικός άνθρωπος που δεν εμπόδισε αυτή την κατρακύλα της ελληνικής κοινωνίας. Δεν είμαι και δεν νοιώθω πνευματικός άνθρωπος. (Λες να το λέω αυτό για να αποφύγω την ευθύνη; Αν θεωρήσουμε όμως ότι η δουλειά του εκπαιδευτικού είναι πνευματική δουλειά, τότε μάλλον είμαι!) Ωχ, αλλού ήθελα να το πάω και αλλού με πήγε! Αυτό που θέλω να πω είναι ότι παλαιότερα μπορεί να έπαιρνα την ευθύνη, τώρα δεν μπορώ να την σηκώσω, θα με ισοπεδώσει.

Κλείνω με κάτι που είχε πει ο Αλμπέρ Καμύ (Καμιού κάπου διάβασα ότι προφέρεται το επώνυμο του): σε δύσκολους καιρούς (κάπως έτσι) που υπάρχουν δήμιοι και θύματα είναι καθήκον των σκεπτόμενων ανθρώπων να μην συμμαχήσουν με τους δήμιους. Και κάνοντας μια αναφορά στις κινητοποιήσεις σε Χιλή, Χονγκ Κονγκ και Γαλλία για δημοκρατία, δικαιώματα και κοινωνική δικαιοσύνη.