ΠΗΓΗ:kommon.gr
Ως γνωστόν η πολιτική έχει θέαμα. Χωρίς εικόνα δεν υπάρχει. Τουλάχιστον στα μυαλά των παραληπτών της. Και ως γνωστόν, επίσης, το θέαμα εκτός από το περιεχόμενο έχει και την μορφή του. Την εικόνα του. Τις πιο πολλές φόρες μάλιστα η εικόνα είναι πιο ουσιαστική από το περιεχόμενο. Ή τουλάχιστον πιο πειστική. Είναι επίσης και πιο αποκαλυπτική. Προδίδει ουσίες που το περιεχόμενο προσπαθεί να κρύψει.
Κι έτσι αν κάνεις μια καταγραφή του καθημερινού θεάματος, της εικόνας εννοώ, ίσως καταλήξεις σε συμπεράσματα πολύ ουσιώδη, πιθανόν πιο ουσιώδη από τις αναλύσεις περιεχομένου.
Οι άνθρωποι που κυβερνούν, ή έστω που έχουν οριστεί για να κυβερνούν και λένε ότι το κάνουν, και όσοι τους περιτριγυρίζουν είναι ήδη μια κοινωνική κατηγορία. Σχετίζονται και δεν σχετίζονται με την ελληνική κοινωνία. Ζουν και δεν ζουν στην ελληνική πραγματικότητα. Μένουν και δεν μένουν Ελλάδα (για πολλούς από αυτούς είναι σχεδόν κυριολεξία το ότι “μένουν Ευρώπη”, τόσο τις ημέρες του πραξικοπήματος πριν και μετά το δημοψήφισμα όσο και σήμερα).
Τα όσα λένε, πράττουν, ή παραλείπουν είναι συστατικά στοιχεία της ζωής τους. Η κυρία Μαρία Αντουανέτα πρωθυπουργού, είναι ο εαυτός της όταν περιγράφει τη ζωή της και τα παντεσπάνια της στις εφημερίδες και στις δημόσιες εμφανίσεις της. Ο άντρας της, ο μικρός Λουδοβίκος Κυριακούλης Βοναπάρτης είναι ο εαυτός του όταν λέει στους Έλληνες πως πρέπει να μένουν σπίτι και να κάνουν βόλτες μόνον εκεί κοντά και μετά λέει επισήμως πως επιτρέπεται να πηγαίνει ο ίδιος στην Πάρνηθα επειδή είναι εντός Αττικής (και ποιος είναι ο δημοσιογράφος που υψώσει αξιοπρέπεια, ρωτώντας τον αν ισχύει το ίδιο και για τους λοιπούς Αθηναίους, οπότε και πάνε περίπατο τα μέτρα;). Μην το πάρετε ως ένδειξη μικρόνοιας, είναι αυθόρμητη εκδήλωση του καισαρισμού, ο οποίος γίνεται φανερός εν συνεχεία, όταν μιλά σε πρώτο πρόσωπο, εγώ έκλεισα τη Θεσσαλονίκη. Ο Βοναπάρτης ο μικρός “κλείνει” μια πόλη, ολόκληρους νομούς, μια χώρα. Αυτός. Δεν έχει συνείδηση του εμείς. Δεν μπορεί να το επικαλεστεί έστω και αν αφορά τον κύκλο των ομοίων του.
Στο ίδιο κλίμα βρίσκονται και οι άλλοι.
Φερ’ ειπείν. Ο δήμαρχος της δυναστείας δεν δείχνει να έχει συναίσθηση του τι συμβαίνει ακριβώς. Από τα εγκαίνια της Ομόνοιας και το “μεγάλο περίπατο” (ο οποίος και “πέτυχε και δεν πέτυχε” όπως είπε) μέχρι το δεν κάνω τίποτα. Και οι αντιδήμαρχοι του, ο ένας νοσταλγεί το εξοχικό στο Μπάντεν Μπάντεν και την Άστον Μάρτιν, η άλλη ρίχνει ένα περιφρονητικό βλέμμα προς τα κάτω και βλέπει σκαθάρια, κατσαρίδες, επικίνδυνο λαό…
Και τι να περιμένεις από μια υπάλληλο υπουργείου η οποία θεωρείται υπουργός, και μάλιστα πολιτισμού, που διαπιστώνει πως το να ρίχνεις τσιμέντο στην Ακρόπολη είναι πρέπον και αναγκαίο, πως το να καταστρέφεις μια βυζαντινή πόλη στη Θεσσαλονίκη είναι αμελητέο και πως το να εξάγεις τις ελληνικές αρχαιότητες είναι προβολή της Ελλάδας στις χώρες των Έλγιν;
Ή από έναν μικρό σερίφη της άγριας ελληνικής δύσης που καταργεί επετείους, γιατί δεν αρμόζουν στην αισθητική και την πολιτική των προϊσταμένων αρχών, εγχώριων και εξωχώριων; Βέβαια το σκούρο χρώμα των στολών που περιφέρονται επίσης άνευ περιεχομένου στην πόλη με όλη αυτή την ανατριχιαστική εξάρτυση δεν είναι του γούστου τους, αλλά αν είναι να προστατεύουν την ανεμελιά τους από επίβουλους καταπατητές, κομμάτια να γίνει. Εξ άλλου οι εκλεκτοί πάντα περιβάλλονταν από βαρβάρους.
Κατόπιν τούτων, λοιποί ακόλουθοι του ολίγου, καλλιτέχνες, δημοσιογράφοι, δημοσιολόγοι, ακαδημαϊκοί και λοιποί επώνυμοι, που το επώνυμό τους το χρωστούν σε μέγιστο βαθμό στην ικανότητα προσαρμογής που επιδεικνύουν σε όλες τις καταστάσεις, αναδεικνύονται ή ακολουθούν την αισθητική του ασήμαντου.
Κι έτσι νοιώθουν σπουδαίοι οι ουτιδανοί, οι αμόρφωτοι και οι ασπόνδυλοι.
Κυβερνητικοί και ακόλουθοι συντονίζονται με την προϊσταμένη αρχή. Τόσο γιατί ο κάθε ολίγος αρχηγός επιλέγει τους ελάχιστους ώστε να μπορεί να τους διοικήσει, όσο και γιατί οι λοιποί μέτριοι αγγίζουν το “χάρισμα” των ολίγων γιατί το θεωρούν σπουδαίο. Δανεισμένη αισθητική και συνείδηση.
Κι έτσι το μοντέλο αναπαράγεται κατά τρόπο πολλαπλασιαστικό, ούτως ώστε οι παρατηρούντες πολίτες να μένουν ενεοί, πως είναι δυνατόν να συσσωρεύεται τόση βλακεία! Αλλά δεν είναι βλακεία, ή μόνο, είναι κοινωνικό μοντέλο, το οποίο μεταδίδεται σε μαζική κλίμακα με επώδυνες συνέπειες για τους ανθρώπους και τη χώρα, καθώς οι κύριοι και οι κυρίες κυβερνούν, δεν παρουσιάζουν τάλεντ σόου στην τηλεόραση!..
Και προφανώς αντιμετωπίζουν τους ανθρώπους που πεθαίνουν ως αριθμούς και πιθανόν ως αιτία που εμποδίζει την απρόσκοπτη επίδειξη της γκλαμουριάς τους.
Ένας κόσμος σάπιος!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου