Συναδέλφισσα, συνάδελφε,
«Κανένας αγώνας δεν πάει χαμένος» ακούμε από κάποιους και χαμογελάμε πικρά. Σκεφτόμαστε αρκετούς αγώνες τα τελευταία χρόνια που δεν έφεραν το επιθυμητό αποτέλεσμα και βυθιζόμαστε στην απογοήτευση, ιδιωτεύουμε κι επιδιώκουμε ατομικές λύσεις ή τη φυγή.
Κι όσο βυθιζόμαστε τόσο παραβλέπουμε και τις μικρές αλλά ενδεικτικές μιας πορείας επιτυχίες, όπως τη διατήρηση ολιγομελών τμημάτων ή την απόσυρση των διατάξεων για τα Μουσικά Σχολεία. Και απελπιζόμαστε και ξεχνάμε ότι τίποτε δε μας χαρίστηκε, τα δικαιώματά μας ήταν αποτέλεσμα αγώνων μαζικών κι ανυποχώρητων, αγώνων που κράτησαν δεκαετίες, που είχαν και κάμψεις και υποχωρήσεις. Ξεχνάμε ότι και η διατήρησή τους είναι θέμα αγώνα συλλογικού. Και τότε έρχονται οι ανατροπές και η καθημερινότητά μας γίνεται όλο και πιο δύσκολη, πιο αδιέξοδη.
«Τι κάνει το σωματείο;» ρωτάμε συχνά. Μήπως ξεχνάμε ότι το σωματείο είμαστε εμείς, είναι η ένωσή μας και βρίσκεται όπου βρισκόμαστε εμείς; Όταν εμείς βρισκόμαστε στο δρόμο και διεκδικούμε είναι κι αυτό εκεί. Όταν εμείς απουσιάζουμε, τότε σωμα – τείο απλά δεν υπάρχει.
Γι’ αυτό σε καλούμε την Τετάρτη 19 Δεκεμβρίου να μην απουσιάσεις. Να διαθέσεις τη μέρα για το σκοπό για τον οποίο κατακτήθηκε (με αγώνες κι αυτή). Σε καλούμε να συμμετάσχεις στη Γενική Συν – έλευση του Σωμα – τείου και να πάρεις μέρος στην ψηφοφορία για το Διοικητικό Συμβούλιο της ΕΛΜΕ, όχι για να εκχωρήσεις σε κάποιους το δικαίωμα να σκέφτονται και να δρουν για λογαριασμό σου αλλά για να δυναμώσεις με το λόγο και τα έργα σου την κοινή προσπάθεια να βελτιώσουμε τις συνθήκες εργασίας μας και το δημόσιο σχολείο.
Τέλος, σε καλούμε να στηρίξεις την Ανεξάρτητη Ριζοσπαστική Παρέμβαση. Η Α.Ρ.ΠΑ είναι ένα ανεξάρτητο σχήμα, χωρίς κανένα πολιτικό φορέα πίσω της, με σαφή θέση απέναντι στο νέο και παλιό κυβερνητικό συνδικαλισμό. Είμαστε συναδέλφισσες και συνάδελφοι από όλο το φάσμα της Αριστεράς. Δεν είμαστε πιο σοφοί ή πιο δυνατοί ή λιγότερο απογοητευμένοι από κάθε άλλο συνάδελφο. Ακριβώς γι’ αυτό είμαστε μαζί· γιατί μόνο μαζί μπορούμε να ξεπεράσουμε την απογοήτευση, το αίσθημα του αδύναμου, μόνο μέσα από το διάλογο και τις ιδέες των πολλών θα βρούμε την κοινή συνισταμένη και τις λύσεις, κι αυτές πάλι μόνο με προσπάθεια συλλογική και διαρκή θα μπορέσουν να υλοποιηθούν.
Συναδέλφισσα, συνάδελφε, δεν υπάρχουν αδιάβατοι δρόμοι: «ο δρόμος γίνεται βαδίζοντας…». Γι’ αυτό, ζητάμε τη στήριξή σου, για ν’ αγωνιστούμε μαζί μ’ εσένα για όλους μας, για να βρούμε ο ένας μέσα απ’ τον άλλο και όλοι μαζί τη δύναμη να διεκδικήσουμε με αξιοπρέπεια όσα αξίζουν σ’ εμάς και στη δημόσια εκπαίδευση.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν’ αγωνίζεσαι για την ειρήνη και για το δίκιο. […]
Το ξέρω, είναι όμορφο ν’ ακούς μια φυσαρμόνικα το βράδυ,
να κοιτάς έν’ άστρο, να ονειρεύεσαι
είναι όμορφο σκυμμένος πάνω απ’ το κόκκινο στόμα της αγάπης σου
να την ακούς να σου λέει τα όνειρά της για το μέλλον.
Μα εσύ πρέπει να τ’ αποχαιρετήσεις όλ’ αυτά και να ξεκινήσεις
γιατί εσύ είσαι υπεύθυνος για όλες τις φυσαρμόνικες του κόσμου, για όλα τ’ άστρα, για όλες τις λάμπες και για όλα τα όνειρα
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.
Τ. Λειβαδίτης
Με τιμή,
Α.Ρ.ΠΑ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου