Για όσο διάστημα οι εκπαιδευτικοί στέκονται όρθιοι, οι λαοί δεν πρόκειται να γονατίσουν

της Λίτσας Φρυδά,
ΠΗΓΗ: selidodeiktis.edu.gr

Ενώ από τις 4 Ιουνίου πάνω από 90.000 Χιλιανοί εκπαιδευτικοί της Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης βρίσκονται σε απεργία διαρκείας, σήμερα (3 Ιουλίου2019), το συνδικάτο τους (Colegio de los Profesores de Chile [CPC]) απηύθυνε κάλεσμα για γενική απεργία σε όλα συνδικάτα αλλά και σε κάθε πολίτη της χώρας, για την υπεράσπιση της δημόσιας εκπαίδευσης και τη στήριξη της απεργίας των εκπαιδευτικών. Έπειτα από πολύμηνες διαπραγματεύσεις και δύο πολύωρες συναντήσεις που είχε με την Υπουργό Παιδείας Marcela Cubilloson, στις 27 & 28 Ιούνη, και παρά την αρχική συμφωνία που είχε επιτευχθεί κατά τις συζητήσεις, όταν ήρθε η ώρα η συμφωνία να αποτυπωθεί και γραπτά, η κυβέρνηση αρνήθηκε να ικανοποιήσει το σύνολο των αιτημάτων των εκπαιδευτικών, κάνοντας αποδεκτά μόνο τα μισά από αυτά και παραπέμποντας τα υπόλοιπα σε νέες διαπραγματεύσεις.

Διανύοντας ήδη την 5η εβδομάδα απεργίας διαρκείας και σε ποσοστό συμμετοχής που αγγίζει το 80% των μελών του Συνδικάτου, οι εκπαιδευτικοί διαμαρτύρονται για την διάλυση της δημόσιας εκπαίδευσης στη χώρα και ζητούν από την κυβέρνηση Πινιέρα να ικανοποιήσει άμεσα τα αιτήματά τους, τα οποία έχουν καταθέσει εδώ και δύο χρόνια. Ήδη από τον Αύγουστο του 17, οι εκπαιδευτικοί έχουν ξεκινήσει σημαντικές κινητοποιήσεις ενάντια στην αναδιάρθρωση με την ονομασία Νέα Δράση στη Δημόσια Εκπαίδευση (New Public Education Act), θεωρώντας ότι αυτή αφορά σε επιφανειακές αλλαγές που δεν λύνουν τα προβλήματα της δημόσιας εκπαίδευσης, ενώ ταυτόχρονα ζητούν από τους Δήμους να πληρώσουν τις οφειλές τους στα σχολεία, αλλά και στους ίδιους.

Οι Χιλιανοί εκπαιδευτικοί διεκδικούν καλύτερες εργασιακές συνθήκες, την βελτίωση των υποδομών των δημόσιων σχολικών κτιρίων, την έγκαιρη καταβολή των μισθών τους και την καταβολή του ονομαζόμενου «ιστορικού χρέους», ποσόν που θα έπρεπε να καταβάλεται στους συνταξιοδοτούμενους εκπαιδευτικούς, από τις αρχές του 1980, όταν η δικτατορία του Πινοσέτ (1973-1990) μετέφερε τις αρμοδιότητες για την διοίκηση των σχολείων πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης από το Υπουργείο Παιδείας στους Δήμους, και το οποίο δεν έλαβαν ποτέ. Ζητούν, επίσης, χρηματοδότηση για την Παιδεία, ενώ είναι κάθετα αντίθετοι στις αλλαγές του προγράμματος σπουδών που, από το επόμενο ακαδημαϊκό έτος, καθιστά τα μαθήματα της Ιστορίας, της Φυσικής Αγωγής και τα Καλλιτεχνικά προαιρετικά, κάτι που θα προκαλέσει περαιτέρω μείωση των θέσεων εργασίας για τους εκπαιδευτικούς των συγκεκριμένων ειδικοτήτων.

Αυτή η προοπτική της προαιρετικότητας των μαθημάτων ενισχύει την ανησυχία των εκπαιδευτικών όσον αφορά στην εργασιακή επισφάλεια και έτσι επαναφέρουν το πάγιο αίτημά τους να μπει τέλος στις συμβάσεις βραχείας διάρκειας. Αντίθετοι όμως με αυτήν την αλλαγή στο πρόγραμμα σπουδών είναι και οι μαθητές και η Συντονιστική Συνέλευση των Μαθητών Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης (ACES) στήριξε τις κινητοποιήσεις των εκπαιδευτικών, συμμετέχοντας στην απεργία.

Άλλα αιτήματα των εκπαιδευτικών είναι: η καταβολή ειδικού πριμ στους εκπαιδευτικούς της ειδικής αγωγής και της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης, η κατάργηση της διπλής αξιολόγησης των εκπαιδευτικών πριν την πρόσληψη τους, η μονιμοποίηση των εκπαιδευτικών και η κατάργηση των προσλήψεων βραχείας διάρκειας, το σταμάτημα της βίας κατά των εργαζόμενων στην εκπαίδευση και η απόσυρση της αντι-μαθητικής πρότασης νόμου με την ονομασία «ασφαλής τάξη». Πρόκειται για πρόταση νόμου που στάλθηκε στον πρόεδρο του Κογκρέσου για διαβούλευση και, εάν κυρωθεί, θα επιτρέπει την ποινικοποίηση των μαθητών, ακόμη και μικρών παιδιών, επιτρέποντας την άμεση αποβολή τους από το σχολείο, σε περίπτωση εμπλοκής τους σε πράξεις βίας.

Το συνδικάτο των εκπαιδευτικών καταγγέλει το υπουργείο πως έχει εγκαταλείψει τα σχολεία χωρίς χρηματοδότηση και απαξιώνει τα αιτήματα των εκπαιδευτικών που αφορούν σε πολύ συγκεκριμένα χρόνια προβλήματα όπως: τα πλημμυρισμένα από τις έντονες βροχοπτώσεις σχολεία, – ιδίως στον νότο όπου έχει συχνές βροχοπτώσεις, – η μάστιγα των τρωκτικών που κατακλύζουν τα σχολικά κτίρια, με αποτέλεσμα οι μαθητές να απέχουν επί μήνες από τα μαθήματά τους, η έλλειψη ακόμη και στοιχειώδους υλικοτεχνικής υποδομής και εκπαιδευτικού υλικού που είναι απαραίτητα για τη λειτουργία των σχολείων, αλλά ακόμη και η έλλειψη βασικών παροχών στους χώρους υγιεινής. Τα τοπικά προβλήματα επιδεινώνονται από τις εθνικές προτεραιότητες, υποστηρίζει το συνδικάτο, και ζητά από την κυβέρνηση να λάβει μέτρα για την αντιμετώπισή τους. Ο κλάδος υφίσταται τεράστια πίεση, ενώ υπάρχουν σοβαρά προβλήματα ανάμεσα στο Τμήμα Εκπαίδευσης (DAEM), την τοπική αυτοδιοίκηση και τους εκπαιδευτικούς, συμπληρώνουν.

Όλα αυτά οδήγησαν στις πρόσφατες μαζικότατες κινητοποιήσεις που έγιναν το τελευταίο διάστημα στην πρωτεύουσα της χώρας, Σαντιάγο, αλλά και στις υπόλοιπες πόλεις (Βαλπαραΐσο, Κοκίμπο, Τσουκικαμάτα), όπου συμμετείχαν πάνω από 75.000 εκπαιδευτικοί, ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμα του εκπαιδευτικού συνδικάτου της Χιλής, για να διεκδικήσουν καλύτερες εργασιακές συνθήκες και να απαιτήσουν από το Υπουργείο Παιδείας να δώσει τη δέουσα προσοχή στην δημόσια εκπαίδευση, λαμβάνοντας μέτρα που θα ανακόψουν την επιδείνωση της κατάστασης.

Στον δίκαιο αγώνα τους οι εκπαιδευτικοί δεν είναι μόνοι. Εκτός από τους μαθητές και τους φοιτητές έχουν μαζί τους και άλλους συμμάχους, που εκτός από την συμπαράστασή τους στους εκπαιδευτικούς, προβάλουν και συνολικότερα αιτήματα. Στις πολυάριθμες κινητοποιήσεις που προηγήθηκαν της απεργίας, μεταξύ 30 Μαρτίου και 11 Απριλίου, εργαζόμενοι, εκπαιδευτικοί και φοιτητές διαδήλωσαν για να ζητήσουν να αλλάξει το συνταξιοδοτικό σύστημα της χώρας που εγκαθιδρύθηκε από τον Πινοσέτ και αναθέτει στις τράπεζες να διαχειρίζονται τις εισφορές των εργαζομένων για την σύνταξή τους.

Εξάλλου, το Ενιαίο Κεντρικό Συνδικάτο Εργατών (CUT), η Εθνική Ένωση Εφοριακών Υπαλλήλων (ANEF) και η Φοιτητική Ομοσπονδία Χιλής (Confech) κατέβηκαν σε κοινή απεργία την Πέμπτη 27 Ιούνη, ενάντια στην δεξιά κυβέρνηση του Πινιέρα, διεκδικώντας καλύτερους μισθούς, μεγαλύτερη χρηματοδότηση και δημόσιο συνταξιοδοτικό σύστημα.

Οι φοιτητές, από την πλευρά τους, διαδήλωσαν μαζικά την Πέμπτη, 20 Ιουνίου, στο Σαντιάγο, για να διαμαρτυρηθούν για την καταστολή που υφίστανται, εδώ και ένα χρόνο, οι κινητοποιήσεις τους, με τις οποίες διεκδικούν ασφαλείς φοιτητικές εστίες, πρόγραμμα σπουδών που θα συμπεριλαμβάνει την διάσταση του φύλου, και κυρίως τη διαγραφή των δυσβάσταχτων φοιτητικών δανείων.

Σημαντικό στοιχείο αποτελεί το γεγονός πως σκοπός της μαζικότατης διαδήλωσης Χιλιανών εκπαιδευτικών που έγινε στο Βαλπαραΐσο στις 20 Ιούνη, εκτός από την υποστήριξη των αιτημάτων τους, ήταν να προχωρήσουν σε μια εθνική απεργία για μια νέα δημόσια παιδεία. Εκεί δήλωσαν την συμπαράστασή τους και στους απεργούς εργάτες των ορυχείων της δημόσιας εταιρείας Κοντέλκο στην Τσουκικαμάτα, (πρόκειται για το μεγαλύτερο ορυχείο χαλκού στον κόσμο, που παράγει το 11% του παγκόσμιου αποθέματος), οι οποίοι, επίσης, διεκδικούν καλύτερους μισθούς και εργασιακές συνθήκες, καθώς και δημόσιες υπηρεσίες υγείας. Κάποιοι, σε συνδυασμό και με το απεργιακό μέτωπο της 27ης Ιούνη, είδαν σε αυτό την σύγκλιση των αγώνων.

Την απεργία και τα αιτήματα των εκπαιδευτικών στηρίζουν ακόμη πολλές κοινωνικές, γυναικείες, και φοιτητικές οργανώσεις, οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων, συνδικάτα, αριστερά πολιτικά κόμματα. Τα εκπαιδευτικά συνδικάτα της Αργεντινής, της Βραζιλίας και της Ουρουγουάης εξέφρασσαν επίσης την αλληλεγγύη τους στους χιλιανούς εκπαιδευτικούς. Ακόμη, στις 26 Ιούνη χιλιάδες πολίτες σε ολόκληρη τη Χιλή πήραν μέρος σε Cacerolazos (διαδηλώσεις κατσαρόλας), για να εκφράσουν την υποστήριξή τους στα αιτήματα των εκπαιδευτικών.

Τη σημασία για το λαϊκό και εργατικό κίνημα των κινητοποιήσεων των εκπαιδευτικών αποτυπώνει το σύνθημα «Για όσο διάστημα οι εκπαιδευτικοί στέκονται όρθιοι, οι λαοί δεν πρόκειται να γονατίσουν», που διαβάσαμε σε πανώ διαδηλωτών σε κοινή διαδήλωση μεταλλορύχων, φοιτητών και εκπαιδευτικών που έγινε στην πόλη Οσόρνο, στις 20 Ιούνη 2019, μία από τις πολλές μεγάλες κινητοποιήσεις εργαζομένων που λαμβάνουν χώρα σε ολόκληρη την επικράτεια, ως απάντηση στην αδιαφορία της Διοίκησης του δισεκατομυριούχου συντηρητικού Προέδρου Σεμπαστιάν Πινιέρα απέναντι στα αιτήματα του λαού της Χιλής.

Οι πληγές της δημόσιας εκπαίδευσης, όπως και όλου του δημόσιου τομέα, στη Χιλή είναι παλιές και κακοφορμισμένες. Οι ιδιωτικοποιήσεις στον χώρο της, που ξεκίνησαν μαζί με την εκποίηση διαφόρων τομέων ζωτικής σημασίας, επιβλήθηκαν με την εφαρμογή του οικονομικού προγράμματος του νεοφιλελεύθερου αμερικανού οικονομολόγου Φρήντμαν, κατά τη διάρκεια της χούντας του Πινοτσέτ, και της έδωσαν ένα καίριο χτύπημα. Την συνέχιση αυτής της πολιτικής που υποτάσσει την εκπαίδευση στους νόμους της αγοράς, με τη χρηματοδότηση μόλις του 14% των δημόσιων σχολείων, εμπέδωσε ο νυν Πρόεδρος κατά την διάρκεια της προηγούμενης θητείας του επεκτείνοντας τις ιδιωτικοποιήσεις, ενισχύοντας περαιτέρω την ιδιωτική εκπαίδευση και περιθωριοποιώντας χιλιάδες νέους που αδυνατούν να χρηματοδοτήσουν οι ίδιοι τις σπουδές τους. Αυτήν την πολιτική δεν ανέτρεψε ούτε η προηγούμενη κεντροαριστερή Πρόεδρος Μισέλ Μπατσελέτ, παρά τις διακυρήξεις της για προοδευτικές μεταρρυθμίσεις στην εκπαίδευση και κυρίως για την πρόσβαση του 70% του πληθυσμού σε δωρεάν πανεπιστημιακή εκπαίδευση. Τα δεινά της δημόσιας εκπαίδευσης στη Χιλή συνεχίζονται, λοιπόν, και σήμερα με τις νέες αναδιαρθρώσεις του Υπουργείου Παιδείας, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την παιδεία και την ζωή των νέων της εργατικής τάξης, αλλά και για τις συνθήκες εργασίας και τα εργασιακά δικαιώματα των εκπαιδευτικών.

Ωστόσο, ο Πρόεδρος του συνδικάτου των Χιλιανών εκπαιδευτικών Mario Aguilar δηλώνει πως οι εκπαιδευτικοί είναι αποφασισμένοι να συνεχίσουν τις απεργιακές κινητοποιήσεις, αν τα αιτήματά τους δεν εισακουστούν, για να δοθεί λύση στον τεράστιο αριθμό των χρόνιων δομικών προβλημάτων στην δημόσια.