Συμπληρώνονται φέτος 45 χρόνια από την ηρωική και «αγέραστη» εξέγερση της νεολαίας το Νοέμβρη του 1917 και το Πολυτεχνείο αποτελούσε και εξακολουθεί να αποτελεί πηγή έμπνευσης για τους νέους ανθρώπους αλλά και γενικότερα για όσους πιστεύουν στην αληθινή δημοκρατία.
Τα συνθήματα, τα τραγούδια, οι φωτογραφίες και τα βίντεο από την εξέγερση του Πολυτεχνείου ήταν και είναι για πολλούς κίνητρο για να γίνουν και αυτοί φοιτητές, για να δραστηριοποιηθούν γενικότερα ως πολίτες και να προσπαθήσουν με την σειρά τους για την βελτίωση της ζωής όλων των ανθρώπων, για ειρήνη, για το σταμάτημα της εκμετάλλευσης του ανθρώπου από άνθρωπο.
Ο ραδιοφωνικός σταθμός, οι φωνές των εκφωνητών, οι εικόνες των νέων της εποχής στα κάγκελα του πολυτεχνείου να φωνάζουν για δημοκρατία, να χλευάζουν τους γελοίους δικτάτορες, να ζητούν ανεξαρτησία της πατρίδας μας και ελευθερία έχουν ακόμα φοβερή δύναμη και προκαλούν συγκίνηση. Το Πολυτεχνείο, η Νομική, οι λίγες και μικρές αντιστασιακές οργανώσεις και ο Αλέκος Παναγούλης ήταν ευτυχώς αυτοί οι οποίοι διέσωσαν την δημοκρατική υπόληψη του ελληνικού λαού.
Και αν αρκετοί εξαργύρωσαν την συμμετοχή τους και τους αγώνες τους με βουλευτιλίκια, προεδριλίκια, λαμογιές και λεφτά, την επιρροή και την επίδραση των αγωνιστών του Πολυτεχνείου την νοιώθουμε κάθε μέρα: με την συμπεριφορά, την συμμετοχή (αλλά και την αποχή τους ως αντίδραση στην σημερινή αηδία) και την βοήθεια που δίνουν οι πραγματικοί αγωνιστές σε όλους εμάς και στην ταλαιπωρημένη ελληνική κοινωνία, με τις πολιτικές τοποθετήσεις τους, τις συμβουλές τους και την καθημερινή στήριξη στα παιδιά τους, τους φίλους τους, την γειτονιά τους, τους ανθρώπους με τους οποίους συναναστρέφονται. Είναι αυτοί, μαζί και με άλλους, που τραβάνε το σκοινί από την αντίθετη μεριά που το τραβάνε η κυβέρνηση, οι θεσμοί, οι ισχυροί του πλανήτη (χώρες και άνθρωποι) και δεν αφήνουν την Ελλάδα να γκρεμιστεί.
Σήμερα βιώνουμε την εποχή της πιο βαθιάς, δομικής, οικονομικής κρίσης. Ανεργία, λεηλασία του δημόσιου πλούτου, διάλυση του κοινωνικού κράτους , εφιαλτικό αδιέξοδο της νέας γενιάς …η οποία μεγαλώνει μέσα και «έξω» από τα μνημόνια, έρχεται καθημερινά αντιμέτωπη με το Νέο Σχολείο των λίγων, την εκμετάλλευση της μαθητείας, τις ουρές του ΟΑΕΔ, τον σύγχρονο εργασιακό μεσαίωνα, την μετανάστευση. Εποχή νέων φονικών πολέμων, ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων, τεράστιων προσφυγικών ροών, αναβίωσης του φασιστικού «τέρατος». Σε αυτές τις ημέρες, της κοινωνικής καταστροφής και της αναζήτησης ελπίδας, ο Νοέμβρης του 73 έχει να μας διδάξει πολλά γιατί πλανιέται ακόμα πάνω από τους δρόμους του αγώνα. Ανάβει τη φλόγα της ανατροπής μέσα στις καρδιές χιλιάδων νέων ανθρώπων. Για ακόμα μία φορά έρχεται να θυμίσει πως ο τρόπος επιβολής κατακτήσεων είναι αυτός του εξεγερμένου λαού που οργανώνεται για να νικήσει.
Τότε λοιπόν που η χούντα φάνταζε ανίκητη ,αιώνια, «μονόδρομος». μπήκε ορμητικά στην ιστορία η κατάληψη του Πολυτεχνείου. Μια τέτοια εξέγερση σήμερα αντιστοιχεί στην πάλη για την ανατροπή της κοινωνικής βαρβαρότητας. Με μια θεμελιακή προϋπόθεση. Να μην αντιμετωπίσουμε τη σημερινή κατάσταση στατικά, αλλά να επιχειρήσουμε να παρέμβουμε σε αυτή με το πνεύμα, τη κατεύθυνση, την τόλμη και την αποφασιστικότητα των εξεγερμένων του Πολυτεχνείου.
Μπορούμε κι εμείς οι εκπαιδευτικοί να συμβάλλουμε ώστε ο λαός και η νεολαία να έρθουν δυναμικά στο προσκήνιο και να καθορίσουν τις εξελίξεις. Γιατί τελικά ο μόνος δρόμος που αξίζει είναι αυτός που ανοίγουμε εμείς οι ίδιοι.
16-11-2018
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου